Op hierdie manier word suurstof uit die lug opgeneem en koolstofdioksied afgegee – dit is wat met "gaswisseling" bedoel word. Lug kom by hierdie openinge in en sirkuleer tussen die bloedgevulde voue deur sodat gaswisseling kan plaasvind. Die boeklonge open na buite deur die spleetvormige asemhalingsopeninge op die agterlyf waarvan daar twee of vier kan wees. Hierdie voue lyk baie soos die blaaie van 'n boek – vandaar die naam "boeklong". Elke boeklong bestaan uit 'n aantal hol voue waarin bloed sirkuleer. Asemhalingsorganeĭie asemhalingsorgane van spinnekoppe word boeklonge genoem. Die hare op die pote van sommige soorte spinnekoppe dien as 'n tassintuig wat gevoelig is vir aanraking. Hierdie kloutjies kom nie voor by spinnekoppe wat nie webbe spin nie. Die sydraadjies word as't ware uit die spintepels gekam wanneer die web gespin word. Hierdie kloutjies vorm kammetjies by die agterste pote en lê die sydrade neer wanneer die web gespin word. ![]() By die webspinner eindig elke poot in twee of drie klein kloutjies. Hulle is aan die onderkant van die kopborsstuk vasgeheg. Spinnekoppe het vier paar gelede looppote wat almal eenders lyk. Die spinnekop moet dus vervel namate hy groei omdat sy skelet nie kan rek nie. Die eksoskelet van die agterlyf is egter sag en leeragtig. Hierdie onbuigbare skelet is gewoonlik chitienagtig. ![]() Skeletĭie eksoskelet van die kopborsstuk is sterk en onbuigbaar, behalwe by die dele waar beweging nodig is, bv. By sommige spinnekopsoorte is die agterlyf met 'n steeltjie aan die kopborstuk verbind. Hierdie ses klein uitsteekseltjies bring sydrade voort waarmee spinnekoppe hul webbe spin. Aan die onderkant daarvan, kort agter die kopborsstuk, is die asemhalingsopeninge en aan die agterkant sit die spintepels. Die agterlyf is gewoonlik die grootste deel van die liggaam. Die gifkliere is in die kopborsstuk geleë. Die prooi word met gif uit die kaakkloue verlam of gedood. Hiermee vang en druk die spinnekop sy prooi fyn om dit te eet. Voor, in die middel daarvan, is twee kaakkloue, een aan elke kant van die mondopening. Dit is gewoonlik die kleinste deel van die liggaam. Die kop en borsstuk het vergroei om die kopborsstuk te vorm. Uitwendig lyk dit nie of hierdie dele gesegmenteerd is nie. die kopborsstuk (kefalotoraks) en 'n agterlyf (abdomen). Liggaamsverdelingĭie liggaam van die spinnekop bestaan, net soos die van die krap, uit twee dele, nl. Sulke spinnekoppe gebruik glad nie webbe nie. Baie jagspinnekoppe jag hul prooi op die grond en byt dan die prooi dood met hul kaakkloue. Die waterspinnekop kan op water beweeg en leef van klein waterdiertjies bv. Die opening van die holte word van 'n dekseltjie voorsien. Sommige, soos die valdeurspinnekop voer 'n holte in die grond met sy uit. Baie soorte spinnekoppe spin webbe waarin hulle hul prooi vang – soms tussen die takke van plante en soms op die grond. Hulle kom nogtans in 'n groot verskeidenheid van habitats voor en is spesifiek daarby aangepas. Spinnekoppe kan nie vlieg nie en daarom is hulle verspreidingsgebied redelik beperk. ![]() Die mannetjies bly dikwels taamlik klein en onopvallend en hulle het kort lewens. Die vroutjie van sommige spesies vreet vir die mannetjie nadat hy haar bevrug het. Sommige spinnekoppe is kannibalisties en sal ander spinnekoppe vreet. Sekere spinnekoppe hou bedags in die koelte en as hulle versteur word sal hulle na die volgende koelteplek hardloop, waaronder ook 'n menslike skaduwee, wat aanleiding gegee het tot die mite dat spinnekoppe mense "jaag".
0 Comments
Leave a Reply. |
AuthorWrite something about yourself. No need to be fancy, just an overview. ArchivesCategories |